یکی از روش های متداول رساندن دارو به بدن بیمار از طریق تزریق صورت می گیرد، که در انواع مختلف وریدی، زیر جلدی، عضلانی، داخل جلدی و پانسیون انجام می پذیرد. از جمله وسایلی که برای تزریقات مورد استفاده قرار می گیرند عبارت اند از: انواع سرنگ یا سوزن، آنژیوکت، سرم، محلول ضدعفونی کننده محل تزریق، پنبه بهداشتی، پد الکلی، چسب تزریق، و سایر ملزومات.
انجام تزریقات صحیح مستلزم گذراندن دوره های آموزشی مربوطه می باشد و درصورت عدم تبحر در این زمینه، تزریق دارو برای خود یا دیگران عواقب جبران ناپذیری را به دنبال خواهد داشت. به عبارت دیگر، تجویز موثر و ایمن داروها نیازمند دانش در زمینه های مختلف از جمله دانش تئوری و بالینی تجویز دارو، دانش داروشناسی و توانایی محاسبه بالینی داروها می باشد. علاوه بر آن باید اطلاعاتی در رابطه با تشخیص بیماری، سن و وضعیت عمومی بیمار داشته باشید. برای اطمینان از تجویز دارو با روش استاندارد باید شش اصل اساسی زیر كاملا رعایت شود:
قبل از تزریق یک دارو، باید حجم دارو، خواص دارو (برای مثال مواد محرک، غلظت) و موقعیت آناتومیکی محل تزریق را بدانید (مثلاً وضعیت عروق و اعصاب بزرگ). انتخاب نامناسب محل تزریق ممکن است باعث صدمه عصب یا استخوانی در آن ناحیه شود. اگر پرستار قبل از تزریق سرنگ را آسپیره نکند امکان دارد که سوزن به طور تصادفی در شریان یا ورید قرار گیرد و ایجاد اشکال نماید. تزریق حجم زیادی از یک محلول باعث درد شدید شده و ممکن است در محل ضایعه ایجاد کند. بنابراین برای اطمینان از این که دارو در محل موردنظر تزریق شود، هر کدام از روشهای تزریق دارو احتیاج به مهارت های بخصوصی دارد. اثرات دارو در تزریقات بستگی به میزان جذب دارو به سرعت توسعه مییابد و پرستار می تواند به دقت عکس العمل مریض را بعد از تزریق مشاهده کند. پرستار به چند طریق میتواند ناراحتی بیمار را کاهش دهد:
1. تزریق درون جلدی (Intradermal)
این تزریق به ندرت انجام میشود و اغلب برای آزمایش حساسیت نسبت به داروهای مختلف انجام می گردد. برای تشخیص حساسیت با سوزن های شماره 25-26-27 مقدار 01/0 میلیلیتر از مایع را به داخل پوست تزریق می شود.
2. تزریق زیرجلدی (Subcutaneous)
در تزریق محلول ها به این روش، دارو از راه لنف وارد گردش خون میشود و زودتر از داروهایی که از راه دهان داده می شوند جذب میگردد. داروهایی که برای تزریق زیرجلدی مصرف میشوند به صورت آمپول و یا محلول هایی در شیشه مخصوص وجود دارند که گاهی برای یک نفر و زمانی یک شیشه آن برای چندین نفر استفاده می گردد و ممکن است این داروها قرص باشند که باید آن را با آب استریل حل کرده و تزریق نمود. بهترین محل تزریق زیر جلد قسمت خارجی بازو و یا ران است.
3. تزریق عضلانی (Intramuscular)
هنگامی که مقدار دارو بیشتر باشد و یا نسوج سطحی را تحریک کند و یا احتیاج به جذب سریع تر باشد آن را داخل عضله تزریق میکنند. تزریق عضلانی به 4 نوع قابل انجام است:
4. تزریق وریدی
در این تزریق، دارو مستقیماً وارد خون سیاهرگ میشود و سریع ترین و در عین حال خطرناک ترین راه تزریق داروست. به همین دلیل حساسیت و دقت بیشتری را خواهان است. در این نوع از تزریقات محدودیتی از نظر حجم داروی تزریقی وجود ندارد مثل سرمها. هر آمپولی که به این روش تزریق میشود باید حتماً علامت اختصاری IV را داشته باشد.
5. تزریق دارو داخل مایع نخاع
تزریق نخاعی به دو علت استفاده می شود: اول برای تشخیص منشأ درد کمر، پا، گردن یا بازو. دوم به عنوان درمانی برای تسکین درد. بیشتر تزریق های نخاعی به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی جامع تر استفاده می شوند. درمان همزمان تقریبا همیشه شامل یک برنامه ورزشی برای بهبود یا حفظ تحرک ستون فقرات (ورزش های کششی) و ثبات آن (ورزش های تقویتی) نیز می باشد. تزریق نخاعی به روش فلوروسکوپی (به کمک راهنمای تصویربرداری با اشعه ایکس) انجام می شود. در این صورت محل صحیح تزریق دارو مشخص شده و بهبودی نیز زودتر حاصل می گردد. برای این کار یک کنتراست مایع (رنگ) پیش از تزریق دارو به فرد تزریق می گردد. اگر این کنتراست در محل صحیح جریان پیدا نکند سوزن در محلی دیگر تزریق شده و مجددا مایع کنتراست وارد می گردد، تا زمانی که جریان صحیح بدست آید. تا وقتی که کنتراست صحیح بدست نیاید، تزریق انجام نمی شود.
در سایت آسان مد می توانید با صرف کمترین هزینه بهترین ابزارهای لازم برای انجام هر نوع از تزریقات را خریداری نمایید. در این مسیر می توانید از راهنمایی و مشاوره کارشناسان مجرب فروشگاه آسان مد نیز بهره مند گردید.